16 feb 2011
Gedicht bij de opening van de expositie door huisdichter Paul M Borggreve
Ritme, herhaling en het natuurlijke
Forma Aktua, 13 februari 2011
I. Ritme
bij Gonne Corstens
Het begon te regenen. De voorruit
werd bezaaid met druppels die langzaam dwaalden
op het glas, dansten, dan dropen, draalden
naar beneden, alleen het zichtveld uit.
Ze zette de wissers aan. Ongestuit
sloeg die een heldere maat. Ze daalden
en stegen, maar de druppels bepaalden
het ritme, een ondoordringbare huid.
Ik keek toe hoe een grenzeloze orde
van ontstaan, vergaan en opnieuw worden
zomaar tot gewoon gekomen was.
Ze had geen dure auto. Zij moest letten
op de weg, zag niet de tekens zetten
die ik in stille verwondering las.
II. Herhaling
bij Els Meeles
Ze had juist geparkeerd en het was droog.
Ze zei: ‘Alsof ik het zo heb uitgekozen!’,
woorden die in zoveel monden verpozen,
waarop ik snedig antwoord overwoog.
Toen kwam haar lach die mijn adem wegzoog.
We gingen het pad linksaf, langs de broze
stammen die zij aan zij, goeden en bozen
elk voor zich, gericht waren naar omhoog,
in het gelid; alles moet elkaar gelijken.
Waar het een groeit, zal de ander wijken,
ieder stuk bij herhaling gezet.
Pas dichterbij onder de trotse kronen
moest elk zelfde zijn eigen gezicht tonen.
Ik wist: ook wij behoorden tot die wet.
III. Het Natuurlijke
bij Ella Lassche
We hadden een uur gelopen. Een boom
op het pad stopte ons, neergezegen,
zomaar teveel van leven gekregen.
Hij lag er als bevangen door een droom.
‘Ik ben moe’, zei ze, keek met opzet sloom.
Ik knikte, hield haar armen niet tegen
die zich om mij vouwden. We zwegen
beiden, uit een natuurlijke schroom,
want ieder wezen wil zijn plaats hebben
en zal als regendruppels wegebben,
maar de waan der dag is zo schone schijn.
Wat mijn ogen zagen, vormden haar handen,
grenzeloos, niets lag nog aan banden,
alleen nu waarin we zijn wat we zijn.
Paul Marius Borggreve
www.forma-aktua.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)
