Ruimte van Leven –
Kijkbeelden / Denkbeelden
een gedicht bij de expositie van Monika Gerritsen, Lena de Ruiter en Mea Markvoort,
23 april tot en met 25 mei 2011 in Forma Aktua Pinakotheek
I.
Bij het werk van Monika Gerritsen
Buiten het zonlicht was het nog wat kil.
We moesten door de schaduw harder trappen,
beweging in eeuwige landschappen,
een fietstocht op een paasdag in april.
Op een wierde stond een kerk leeg en stil,
stenen die naar laatste adem happen.
Zij zei: ‘Laten we hier even afstappen.’
De gemeenschap doet wat de leider wil.
We liepen om de vier muren heen,
die hun eerste vorm hadden verloren
als een lichaam zonder arm of been,
maar verworden tot een nieuw bekoren.
Kijken en denken, niets was wat het scheen.
Elke zin was maar korte tijd beschoren.
II.
Bij het werk van Lena de Ruiter
Het bordje sprak: ‘Sleutel bij nummer 8’.
De deur van het kerkje was dicht gesloten.
De ruiten wilden niets van zichzelf ontbloten,
behalve een spiegeling als de nacht,
die onze gezichten tot ons bracht,
een stukje verder wilde ontbloten
in de ziel; hier stonden twee lotgenoten.
Er zou niets zijn dat op ons wacht.
De mens is zijn enige houvast.
Ze lachte me toe in een bekend verlangen
door dit ogenblik onaangetast.
De wereld laat zich telkens vervangen.
Kijken en denken, maar een lichte last
als de bloesems die aan de loten hangen.
III.
Bij het werk van Mea Markvoort
Ze ging mij voor door de graventuin.
De zon bescheen ook hier de grijze zerken
als bij die talloze andere kerken,
sommige gepoetst, andere tot puin,
bedoeld als fier rechtop, maar half schuin,
zoals de jaren en de grond werken,
om ontzag en vervreemding te beperken,
want hoe schalt het oordeel zijn bazuin?
In de verte het jakkerend geluid
van een auto door gekte voortgedreven.
De dood maakt het banale niets uit,
laat zich maar soms door geheimen omgeven.
Kijken en denken: niet verder dan de huid,
nu en hier geldt enkel ruimte van leven.
Paul Marius Borggreve, 23 april 2011
www.forma-aktua.nl
